Nieuwe directeur Nijmeegse muziekschool:
“Instituut moet geen vakopleiding worden”
Door Paul Vergeest
Nijmegen – Een gesprek met Henk van den Brink (58) is een ontspannen gebeurtenis. Sinds 1 oktober is hij de nieuwe directeur van de Nijmeegse Muziekschool, een school die in het sfeervol gelegen Cultureel Centrum “De Lindenberg”, begrensd door het historische Valkhof, alleen al uniek is voor ons land. Het is hier niet de plaats om in te gaan op de moeilijkheden op de school, die ertoe hebben geleid dat er pas nu weer iemand is, die volwaardig leiding kan geven aan dit instituut. Henk van den Brink merkt op: ”In ons land is deze school nog steeds een belangrijke voorloper op het gebied van vernieuwend muziekonderwijs.”
In zijn mooie kamer met een prachtig panorama, waar de Waalbrug zich in alle glorie laat bewonderen, praten we over zijn plannen, maar ook over zijn omzwervingen nadat hij 12½ jaar geleden uit Nijmegen is weggegaan. Henk van den Brink was en is nog steeds zanger (bariton) en zangpedagoog. Zijn sonore stem konden we bij vele passionen en oratoria horen. Twaalf jaar geleden aanvaardde hij een betrekking bij het Ministerie van Onderwijs, maar dat liep uit op een teleurstellende ervaring.
Frankrijk
Vijf jaar later, in 1979, vertrok hij naar Frankrijk – waar hij een huis had in de Ardèche – om zich helemaal van de muziek los te maken. ”Maar na anderhalf jaar kroop het bloed waar het niet gaan kon. Ik maakte kennis met een oudere dame, Jeanne Beauvais, die een dochter van Alfred Cortot bleek te zijn. Met haar ben ik begonnen een concertserietje op te zetten. Na een interview in een plaatselijke krant waarin ik vertelde, dat ik mijn pedagogische kwaliteiten wilde gebruiken ben ik weer gaan lesgeven en heb zelfs enkele koren onder mijn hoede gehad. Op lagere scholen gaven we concerten waar we hele opera’s opvoerden: onder meer Bastien et Bastienne, wel zo’n 150 maal per jaar.”
Hij kijkt vooral met veel trots terug op de oprichting van een muziekschool in de Ardèche voor vijf gemeentes: ”Ik vond en vind het een geweldige prestatie, want de school wordt bestuurd door vijf burgemeesters van drie verschillende politieke partijen en twee verschillende geloven. Om dat samen te brengen, daar ben ik heel trots op. Dat is in Frankrijk nog nooit gebeurd.”
Grote bewondering heeft Henk van den Brink voor de vorige minister van cultuur in Frankrijk Jacques Lang: ”het is beslist niet zo dat hij alleen maar prestigeprojecten uitvoerde, zoals de nieuwe Opéra in Parijs. Hij heeft ontzettend veel gedaan voor de decentralisatie van de kunst in Frankrijk.”
Terugkeer
Van den Brink heeft in zijn “Franse periode” nooit het contact met Nederland verloren. Met een drietal zangers uit Nijmegen zong hij ook in die jaren in het kwartet “De Keizer Karel Cantors”. De terugkeer naar Nederland kwam onverwacht, ook al had hij in Frankrijk al wel het gevoel aan de grens van zijn mogelijkheden te zijn gekomen. “In juni wist ik nog van niets, in juli heb ik gesolliciteerd, en nu zit ik hier”.
Over zijn entree: ”Het is hartverwarmend hoe de docenten en staf me alle steun hebben toegewenst, zodat ik denk hiermee een goede basis te hebben gelegd voor het onderwijs op deze school. Daarbij staan me een paar belangrijke punten voor ogen. Ik wil niet dat het een soort verkapte vakopleiding wordt. De school moet openstaan voor alles en iedereen. Het is een service-instituut met een paar poten. Eén poot is het interne gebeuren: het kinderen leren omgaan met een instrument. We moeten af van het idee dat een school iets is waar mensen te horen krijgen dat ze iets níet kunnen. De tweede doelstelling is de hulp die we kunnen geven aan iedereen die er om vraagt: koren-, muziekgezelschappen, en natuurlijk ieder ander zijn bij ons welkom.”
Vurig pleidooi
De nieuwe directeur wil zijn activiteiten als zangpedagoog hier graag voortzetten, maar dan uitsluitend met groepen leerlingen. “Dat werkt uitstekend. Ik heb er in Frankrijk prima ervaringen mee opgedaan. Het vergt wel een zekere discipline van de leerling.” Vurig pleit hij voor kwaliteit in het onderwijs en een grote betrokkenheid bij de docenten: ”Ik kan me voorstellen dat een docent op een gegeven moment zegt: Dit kan ik niet. Maar hij moet nooit zeggen: Dit wil ik niet.”
Henk van den Brink spreekt de hoop uit dat de mensen met hem bereid zijn te zoeken naar mogelijkheden om, ook in deze tijd van schaarse middelen, heel vindingrijk te zijn: ”Overigens, we konden dit zo’n twaalf jaar geleden al zien aankomen natuurlijk. In onze geautomatiseerde maatschappij wordt alles goedkoper, behalve gezondheidszorg, onderwijs en kunsten. We zullen heel veel moeten doen om al die financiële tegenvallers het hoofd te kunnen bieden.”
Tenslotte pleit de nieuwe directeur heel vurig voor de interne democratie: ”De ondernemingsraad moet een echte informatiestroom voor zowel docenten, personeel als directie zijn. Een halve of slecht functionerende raad is funest voor iedereen.”
Concert
Wie benieuwd is hoe de muziek zelf door Henk van den Brink naar voren gebracht zal worden, biedt het docentenconcert van vrijdag 14 november een goede gelegenheid. Hij is dan samen met zijn vrouw, de pianiste June Pantillon, te horen in een aantal liederen. Ook andere docenten zullen deze avond gebruiken om hun muzikale kwaliteiten te demonstreren.
Geef een reactie