Het is Paasvakantie en wij gaan voor een week naar Damea in Zurzach. We vertrekken op 2 april en komen 8 april terug. We reizen met de trein en de heenreis kost 83,50 gulden. De terugreis is duurder, 115 gulden p.p.

De eerste twee dagen zijn we in Frutigen, waar één van Damea’s patiënten een huisje bezit. Zo konden we logeren in de ‘hoge bergen’ in plaats van in het lage Zurzach. Tot nu toe hebben we voornamelijk sneeuw gehad en tot onze grote vreugde en vooral die van onze chauffeurs schenen we daar ook een neus voor te hebben met als gevolg dat we of vreselijk slecht weer hebben onderweg of dat we bijna te laat komen door gebrek aan winterbanden en sneeuwkettingen. Gelukkig misten we de blower niet, wat heel gunstig is voor het rijden in een auto. Veel sneeuw, ongerepte sneeuw, natte sneeuw, weinig sneeuw, sneeuwstorm, sneeuwballen en wat dies meer zij hebben we doorstaan.

Nu al twee dagen in Zurzach en Adriaan scheert zijn baard van 6 dagen eraf met de ladyshave van Damea. Zij pikt stiekem nasi uit de pan en we gaan zwemmen in het Thermalbad, waar Adriaan nog niet eerder is geweest, maar nu moet hij eraan geloven.

We maakten een tocht rond de Thunersee met Marion en Damea als reisleider en Damea zat achter het stuur. Na een eindje de noordoever te hebben gevolgd besloten de reisleiders dat het tijd werd voor een toeristische route over Sigriswil en Ringoldswil naar Heiligenschwendi. Helaas hadden we een kaart bij ons waar niet op stond dat er een stukje niet verhard was. Nietsvermoedend reden we omhoog. Wel kwam er steeds meer sneeuw langs de weg en ziedaar, ineens bestond de weg uit een grindachtig geheel, waar meer sneeuw op bleef liggen. Het slippen van de voorwielen werd steeds heviger en toen bleek dat de auto zelfs met duwen niet verder wilde, zijn we omgekeerd. Dit vooral op aanraden van Damea die met het zweet in de handen achter het stuur zat. Dit zou haar niet weer overkomen.