Aanzienlijk bereik: liedjes met Henk van den Brink Rotenburg.

Er zijn maar weinig hedendaagse componisten die zich hebben toegelegd op het componeren van liedjes, en liederen van bijvoorbeeld Richard Strauss, Hugo Wolf en Ottmar Schoeck staan ​​meestal aan het einde van het programma van een liedrecital, wat betekent dat ze als modern worden beschouwd. Pfitzner en Hindemith mogen hooguit volgen.

En het zou meer erkenning moeten verdienen wanneer zangers zich specialiseren in hedendaagse liedjes, in hedendaagse solozang. De Nederlander Henk van den Brink, directeur van het Conservatorium in Nimeque en bekende concertzanger, concentreert zich niet alleen op traditionele liederen en oratoria, maar ook op een uitgebreide interpretatie van moderne kunstliederen.

Het internationale jeugdkoorfestival gaf hem de kans om in een showcase voorbeelden te geven van de uitbreiding van artistieke mogelijkheden op het gebied van zangzang. Helaas was de grote, door de zon verwarmde sporthal een slechte setting, maar de luisteraars zouden ruimschoots worden gecompenseerd. Hoewel het niet altijd gemakkelijk was om de bariton te volgen, die afwisselend in drie talen babbelde en uitlegde, was het de moeite waard om de natuurlijke declamatie te ervaren waarmee Henk van den Brink zo’n perfect belcanto zong dat de enorme afstand tot Schuberts “Wanderer” of “Leiermann” in het niets oploste.

Zonder pauze zette hij de traditionele liedcompositie van de Romantiek voort, aanvankelijk met een liederencyclus van Alexander Purmagen op teksten van Rainer Maria Rilke. Geheel gebaseerd op volume en inhoud van de nummers, leidde hij zijn stem, die licht in de hoogte en vol in de diepte is, veilig door het aanzienlijke bereik in twee nummers van Arnold Schönberg / Stefan George uit de “Hanging Garden”.

Henk van den Brink demonstreerde de muzikale schoonheid van Amerikaanse liedjes met werk van bijvoorbeeld Samuel Barber. Enerzijds tekende hij de kleine kunstwerken fijn en filigraan (Daisy), anderzijds intensiveerde hij zich tot opera-uitbarstingen zoals in het gebed van een oud paard. Charles Ives, bekend als de “vader van de moderne Amerikaanse muziek”, werd gekenmerkt met twee nummers naar Lord Byron. Hier maakte de zanger indruk op ons met zijn intelligente frasering met zijn declamatoire dictie. Henk van den Brink sloot zijn programma af met “Froid Pastorales” van Henrik Andriessen naar Arthur Rimbaud.

Bijzonder opmerkelijk hierbij is de impressionistische pianobegeleiding: June Pantillon – haar eigen concertreizen voeren je door Europa en het Midden-Oosten – beperkte zich niet tot begeleiding, maar was een gelijkwaardige partner van de bariton. De pianolerares hanteert een zeer persoonlijke begeleidingsstijl, waardoor ze de kleuren van de pianopartij weet te benadrukken zonder zelf op te vallen.

Met “Shining Night” bedankten de twee artiesten het publiek voor het warme applaus.